Stil zijn Pablo Neruda
Nu tellen wij tot tien
dan zijn wij allemaal stil.
Laten wij voor een keer op aarde
in geen enkele taal spreken;
laten we een seconde stilstaan,
en niet zo met onze armen bewegen.
Het zou een exotisch moment zijn
zonder geraas, zonder motoren;
wij zouden allemaal samen zijn
in een plotselinge vreemdheid.
Vissers in de koude zee
zouden walvissen geen kwaad doen
en de man die zout verzamelt
zou dan naar zijn pijnlijke handen kijken.
Zij die nieuwe oorlogen voorbereiden,
oorlogen met gas, oorlogen met vuur,
overwinningen zonder overlevenden,
zouden schone kleren aantrekken
en met hun broeders wandelen
in de schaduw, niets doend.
Wat ik wil, moet niet worden verward
met totale inactiviteit.
Het leven, daar gaat het om;
Ik wil geen omgang hebben met de dood.
Als wij ons leven niet zo krampachtig
in beweging willen houden,
en eens een keer niets konden doen,
zou misschien een reusachtige stilte
deze triestheid onderbreken
van onszelf nooit begrijpen
en van onszelf met de dood bedreigen.
Misschien kan de aarde ons onderwijzen
Zoals wanneer alles dood lijkt
en later levend blijkt te zijn.
Nu tel ik tot tien
en jij bent stil en ik vertrek.
Slotgedicht Juan Ramon Jienez
Ik ben niet ik,
Ik ben degene
die aan mijn zijde gaat
zonder dat ik hem zie,
die ik soms bezoek
en soms vergeet.
Die zwijgt wanneer ik spreek,
die zachtmoedig vergeeft wanneer ik haat,
die wandelt waar ik niet ben,
die overeind blijft als ik sterf.
Daarbuiten Rumi (1207-1273)
Daarbuiten, achter ideeën van fout doen en goed doen,
daar is een veld. Daar zal ik je ontmoeten.
Als de ziel zich neervlijt in dat gras,
is de werled te vol om over te praten.
Ideeën, taal, zelfs het woord elkaar
hebben geen betekenis meer.
Genoeg David Whyte
Genoeg. Deze enkele woorden zijn genoeg.
Zo niet deze woorden, dan deze adem.
Zo niet deze adem, dan dit zitten hier.
Deze opening naar het leven-
we hebben haar geweigerd
Opnieuw en opnieuw
Tot nu.
Tot nu.
Terug naar bovenVerdwaald Een oud verhaal van een indiaan (opgeschreven door David Wagoner)
Sta stil. De bomen voor je en de struiken naast je
zijn niet verdwaald. Waar je ook bent, het wordt genoemd Hier,
en je moet het behandelen als een krachtige vreemdeling,
je moet toestemming vragen om het te kennen en gekend te worden.
Het bos ademt. Luister. Het antwoordt:
Ik heb deze plek rondom jou gemaakt.
Als je weggaat, kom je misschien terug en zeg je Hier.
Geen twee bomen zijn hetzelfde voor Raaf.
Geen twee takken zijn hetzelfde voor Winterkoninkje.
Als wat een boom of een struik doet, niet door jou gezien wordt,
dan ben je zeker verdwaald. Sta stil. Het bos weet
waar je bent. Je moet het jou laten vinden.
Beannacht John O' Donohue
Moge op de dag waarop
de zware last op uw schouders
u heeft afgemat
en u struikelt,
het stof dansen
om u evenwicht te geven.
En moge, als uw ogen
bevriezen achter
het grauwe venster
en de schim van verlies
bij u binnenkomt,
een menigte kleuren, indigo, rood, groen
en azuurblauw,
in u een weide verrukking scheppen.
Als het zeil scheurt
in de boot der gedachten
en de oceaan zich onder u
zwart kleurt,
moge er dan over de wateren
een pad van gulden maanlicht komen
om u veilig thuis te brengen.
Moge de koestering van de aarde er voor u zijn,
moge de helderheid van het licht er voor u zijn,
moge de beweging van de oceaan er voor u zijn
moge de bescherming van de voorouders er voor u zijn.
En moge een zachte wind
deze woorden van liefde
om u heen blazen,
als een onzichtbare mantel
om uw leven te behoeden.
Kunst Martin Bril
Wat we willen:
Momenten
Van helderheid
Of beter nog: van grote
Klaarheid
Schaars zijn die momenten
En ook nog goed verborgen
Zoeken heeft dus
Nauwelijks zin, maar
Vinden wel
De kunst is zo te leven
Dat het je overkomt
Angst voor Parijs Truman M. Cooper
Stel je voor: datgenen waar jij bang voor bent,
gevangen kon worden
en bewaard worden in Parijs.
Dan zou je de moed hebben om
overal in de wereld te gaan.
Alle richtingen van het kompas
staan voor je open,
behalve de graden oost of west
van het echte noorden,
die leiden naar Parijs.
Toch, je zou niet
je tenen durven
planten op de lijn van de stadsgrens.
Je zou niet werkelijk
op een bergrug willen staan,
mijlen ver, en aanschouwen hoe de lichten van Parijs
aangaan in het vallen van de nacht.
Alleen maar om aan de veilige kant te zijn,
besluit je om maar helemaal
weg te blijven uit Frankrijk.
Maar dan lijkt het gevaar zelfs
te dicht bij dié grenzen,
en je voelt
dat het bange deel van jezelf weer de hele wereld bedekt.
Je hebt een vriend nodig
die je geheim leert kennen en zegt:
‘Bezoek eerst Parijs.’
De reis Naar Mary Oliver (Dream Work)
Op een dag wist je eindelijk
wat je moest doen, en je begon,
hoewel de stemmen om je heen
hun slechte advies
bleven roepen–
hoewel het hele huis
begon te trillen
en je het bekende trekken voelde
aan je voeten.
‘Red mijn leven!’
riep elke stem.
Maar je stopte niet.
Je wist wat me je moest doen,
hoewel de wind rondspookte
met stijve vingers
bij de diepste funderingen,
hoewel hun melancholie
vreselijk was.
Het was al laat genoeg,
en de nacht was wild,
en de weg vol gevallen
takken en stenen.
Maar stukje bij beetje,
terwijl je de stemmen achterliet,
begonnen de sterren te stralen,
door de lagen van wolken,
en er klonk een nieuwe stem
die je langzaam
herkende als van jezelf,
die je gezelschap hield
terwijl je verder en verder
de wereld in stapte,
vastbesloten om het enige te doen
dat je kon doen–
vastbesloten om het enige leven te redden
dat je kon redden.
Onze gedachten Jon Kabat-Zinn
Onze gedachten zijn als golven
Als ze er zijn, lijkt het of ze de werkelijkheid zijn; helemaal en voor altijd.
Het volgende moment zijn ze weg en vergeten we ze.
We zijn alweer bezig met de volgende golf.