Vriendelijkheid

Voor dat je weet wat vriendelijkheid werkelijk is
moet je dingen verliezen,
voelen dat de toekomst in een enkel moment oplost
als zout in een lichte bouillon.
Wat je in je hand hield
wat je telde en met zorg bewaarde,
dit alles moet gaan zodat je weet
hoe eenzaam het landschap kan zijn
tussen de velden van vriendelijkheid.
Hoe je rijdt en rijdt
en denkt dat de bus nooit zal stoppen,
dat de passagiers die mais en kip eten
voor altijd uit het raam blijven staren.

Voordat je de zachte aantrekkingskracht van vriendelijkheid leert kennen,
moet je reizen waar de indiaan in een witte poncho
dood ligt langs de kant van de weg.
Je moet zien hoe jij hem zou kunnen zijn,
hoe ook hij iemand was
die door de nacht reisde, met plannen
en met de eenvoudige adem die hem in leven hield.

Voordat je vriendelijkheid als het diepste van binnen leert kennen,
moet je smart leren kennen als het andere diepste.
Je moet wakker worden met smart.
Je moet ermee praten tot je stem
de draden oppikt van alle smarten
en je de grootte van het doek ziet.

Dan is het alleen nog maar vriendelijkheid wat zin geeft,
alleen vriendelijkheid die je schoenen strikt
en je heen zendt in de dag om brieven te posten en brood te kopen,
alleen vriendelijkheid die zijn hoofd optilt
uit de menigte van de wereld, en zegt:
jij bent het die ik zoek,
en dan voor altijd met je meegaat
als een schaduw of een vriend.