Al jaren neem ik een meditatiekussen mee op vakantie. De eerste jaren mijn ‘thuis-kussen’ en sinds twee jaar een pastic opblaaskussen dat ik bij een verhuizing vond. Ik zal het maar bekennen… ondanks mijn goede voornemens, heb ik er in al die jaren precies twee keer op gezeten. Het komt er gewoon niet van. Het busje waarin wij reizen biedt weinig ruimte en buiten ga ik ook niet op mijn plastic kussen zitten.
Lopen met aandacht
Ook dit jaar lag het plastic kussen op zijn vertrouwde plek en voelde ik me op voorhand schuldig. Ik wist dat ik er geen gebruik van zou maken. Toen ik me daarvan bewust werd, besloot ik het deze keer anders aan te pakken. In plaats van te zitten, zou ik lopen met aandacht. Iedere keer dat ik op een camping naar het toiletgebouw liep voor de afwas of de wc, deed ik dit met aandacht. Ook midden in de nacht. In plaats van zo snel mogelijk weer mijn slaapzak in te kruipen, nam ik de tijd om rustig te wandelen, mijn voeten te voelen, de sterrenhemel te bekijken, de geluiden en geur van de nacht op te snuiven. En het verschil was enorm. Wandelen met de intentie om waar te nemen, veranderde mijn beleving. Het was geen verstoring van mijn slaap meer en ook niet iets dat ik zo snel mogelijk achter de rug wilde hebben, het werd een plezierig nachtelijk intermezzo.
’s Nachts aanwezig zijn
Inmiddels is de vakantie al weer weken achter de rug. En gek, als ik eraan terugdenk zijn het vaak die nachtelijke wandelingen die komen bovendrijven en me helder voor de geest staan. Het waren momenten dat ik ècht aanwezig was.
Mijn opblaaskussen blijft in de bus liggen. Je weet immers maar nooit. En ondertussen doe ik ook thuis ’s avonds een korte loopmeditatie als ik onze kat ga ophalen die zijn territorium een eindje van huis heeft.